Als reactie op de petitie “Ruimte voor herinneringen in Momentenbos”, mocht ik persoonlijk (net als nog wat geadresseerden) een anonieme brief per post ontvangen. Zie foto’s.
Nu heb ik in sommige gevallen alle begrip voor een anonieme reactie, maar daar is dit er zeker niet één van. 

Iedereen mag natuurlijk een mening hebben – sterker nog, dat is precies wat een samenleving leefbaar maakt. Maar er is een wereld van verschil tussen eerlijk je gezicht laten zien of anoniem brieven sturen. Wie anoniem klaagt, kiest er bewust voor om de dialoog te ontwijken en mensen in onzekerheid achter te laten. Dat is niet moedig, dat is niet constructief – dat is gewoon laf.!!!!
Wat ons vooral stoort, is de toon.
Met opgeheven vingertje schrijven dat er “steeds meer en meer” staat, zonder enig begrip te tonen voor de pijn en het verdriet van nabestaanden, getuigt van een totaal gebrek aan respect. Het gaat hier niet om versierde tuintjes of feestversiering, maar om kleine uitingen van liefde en troost. Daar zou ieder weldenkend mens even bij stil moeten staan.
En laat het duidelijk zijn: wij staan altijd open voor gesprek, voor redelijke afspraken, voor het zoeken naar een balans.
Maar dan wel open en eerlijk, met je naam eronder, niet anoniem.
Want anoniem anderen de maat nemen zegt vooral veel over jezelf: het gebrek aan lef, empathie en respect!
Hoe triest ben je als je zelfs de moeite neemt om een foto te maken, er een persoonlijke tekst bij te schrijven en dat dan anoniem rond te sturen? Dat is geen betrokkenheid, dat is een trieste vorm van negativiteit.
Wie écht iets wil bereiken, gaat in gesprek en zet zijn naam onder zijn woorden. Alles daarbuiten is gewoon respectloos en laf!
Onze oproep blijft dezelfde: praat mét elkaar, niet óver elkaar. Samenleven doe je niet in het donker, maar in het volle licht – met open vizier, met elkaar, voor elkaar. Mocht de briefschrijver alsnog het gesprek aangaan, dan bent u van harte welkom op woensdag in het wijkcentrum bij een kopje koffie of thee.
Met vriendelijke groet,
Sylvia Kats